Δεν συνταιριάζονται οι λέξεις....
Αυτή τη φορά είναι στη γειτονιά μας...
Αυτή τη φορά δεν είναι άγνωστα πρόσωπα στο δελτίο ειδήσεων.... Σκέφτομαι το 11χρονο παιδί που έχασε την αγκαλιά της μάνας από τα χέρια του πατέρα... Θρηνώ για τη γυναίκα που έπεσε νεκρή από τον άντρα που νόμισε για άντρα της ζωής της και ήταν ο άντρας του θανάτου της...
Τρέμω στη σκέψη πως όλα αυτά είναι τοκετός μιας κοινωνίας, που ανατρέφει τον νόμο του ισχυρού, και τον ντύνει πατέρα, άντρα, πρόσωπα αγαπημένα...
Πρέπει να τον σπάσουμε τον κόσμο μας τον γυάλινο!!
Πρέπει να αμφισβητήσουμε όλες τις καταγεγραμμένες στο dna μας αυθεντίες!! Πρέπει να ελευθερωθούμε από όλα τα πρέπει!!
Τα παιδιά μας να τα μεγαλώσουμε καλύτερα απ' ότι μεγάλωσε η δική μας γενιά! Να προλάβουμε το κακό στη ρίζα!
Να νοηματοδοτήσουμε ξανά τις έννοιες της ανθρωπιάς και του σεβασμού!
Να μη γεννήσει η κοινωνία μας άλλους γυναικοκτόνους!
Να μη γεννήσει άλλους δολοφόνους, σωμάτων και ψυχών!
Το οφείλουμε στην Άννα της γειτονιάς μας και στην κάθε Άννα! Μα ας μην αυταπατόμαστε! Δεν το κάνουμε!
ΥΓ Αγάπη που πονάει, αγάπη δεν είναι...
