Διαμαντής Α. Σεϊτανίδης: Αν το όνομα Λεντάκης και το όνομα Μανιός δεν λένε πια τίποτα στους "αντιστασιακούς" κατά της δικτατορίας…

 


Η φωνή της συζύγου του Ανδρέα Λεντάκη, γι όποιον θέλει να ακούσει.

Αν το όνομα Λεντάκης και το όνομα Μανιός δεν λένε πια τίποτα στους "αντιστασιακούς" κατά της δικτατορίας, τότε πράγματι έχουμε συλλογικά ξεστρατίσει…


Φωτεινή Λεντάκη


"Το Πολυτεχνείο όντως ζει;

48 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου που επιτάχυνε καθοριστικά το τέλος της δικτατορίας. Τραγικά γεγονότα σημάδεψαν τη νύχτα της 17ης Νοεμβρίου 1973.
Λίγα μέτρα πιο πέρα στην Πατησίων το κατάστημα του πατέρα μου, κόσμος πολύς στάθμευε έξω από το Πολυτεχνείο, ένωνε φωνή διαμαρτυρίας μαζί τους, ξαναβρίσκοντας το θάρρος που τους είχε στερήσει ο φόβος χρόνια πριν.
Ίσως μάλιστα για πολλούς απ’ αυτούς η παρουσία και η συμμετοχή τους στον περιβάλλοντα χώρο του Πολυτεχνείου τις μέρες εγκλεισμού και διαμαρτυρίας των φοιτητών, να θεωρούνταν λόγος που τους έδινε το δικαίωμα να αυτοπροβάλλονται στη συνέχεια ως αντιστασιακοί, διαφορετικά πως ξεφύτρωσαν μετά την πτώση της χούντας τόσοι αντιστασιακοί;
Τα πρώτα χρόνια μετά την πτώση του καθεστώτος των συνταγματαρχών έγιναν μεγαλειώδεις πορείες με μια πλημμυρίδα ανθρώπων σχεδόν δυο εκατομμύρια να πορεύονται από το Πολυτεχνείο στην πρεσβεία των Ηνωμένων Πολιτειών.
Πριν κλείσει δεκαετία είχε αποδυναμωθεί σημαντικά η πορεία και η συμμετοχή, ξένα σώματα διείσδυαν, χρόνο με το χρόνο εκφυλιζόταν, ώσπου έφτασε στις μέρες μας μια επέτειος αποστεωμένη από τα χαρακτηριστικά της εποχής, τον αυθεντικό παλμό της φοιτητικής νεολαίας που δίψαγε για παιδεία, ελευθερία και ψωμί.
Αυτό που ζούμε δεκαετίες από την αποφράδα εκείνη νύχτα που στοχεύθηκαν και σκοτώθηκαν άδικα τόσοι αθώοι έχει σχέση με την τιμή που πρέπει να αποτίουμε στη μνήμη τους και να διατρανώνουμε κατά το πνεύμα τους τα αιτήματα της δικής μας εποχής;

Γιατί λοιπόν η πολιτεία ορίζει κάθε χρόνο 3ήμερες εκδηλώσεις τιμής που γνωρίζει και θεωρείται δεδομένο, -διότι επαληθεύεται εφιαλτικά και σταθερά-, ότι καταλήγουν σε απίστευτο μπάχαλο, σε καταστροφές καταστημάτων και περιουσιών, μολότοφ, φωτιές σε κάδους, σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα, τραυματισμούς;

Γιατί πρέπει 6000 αστυνομικοί να βρίσκονται επί ποδός για τις εκδηλώσεις αυτές συγκεντρωμένοι στο Κέντρο, στο οποίο και παύει κάθε κυκλοφορία;

Γιατί τόση αναστάτωση; Έχουμε ανάγκη κάθε χρόνο τέτοιες μέρες να αποζητούμε τα έκτροπα και την προσβολή του Πολυτεχνείου;

Γιατί όλη αυτή η ατμόσφαιρα αποτελεί ύβρη και προσβολή των αγωνιστών του Πολυτεχνείου, οι οποίοι θέλησαν να αποτινάξουν τα δεσμά των πραξικοπηματιών και να επαναφέρουν τη δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό, ενώ αντίστοιχα οι φοιτητές τώρα γιουχάρουν και παρεμποδίζουν τους κοινοβουλευτικούς να καταθέσουν στεφάνια στο μνήμα των πεσόντων.

Έχει καταντήσει να φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε τις μέρες αυτές στο Κέντρο, που αποφεύγουμε συνειδητά. Και επιτέλους ας αποτελέσει παίδευση και ιστορικό μάθημα το Πολυτεχνείο στα σχολεία. Οι μαθητές δεν γνωρίζουν τι ακριβώς συνέβη και για ποιο σκοπό. Έχει οριστεί μιας ώρας γιορτή στα σχολεία και μετά δεν έχει μάθημα τους λένε, έτσι κι οι μαθητές δεν πηγαίνουν καν την ώρα αυτή. Τι μένει σαν αίσθηση απ’ όλα αυτά; Θλίψη κι οργή κατά τη γνώμη μου, το Πολυτεχνείο δεν τιμάται με τη σταθερή ακολουθία έκτροπων και βιαιοτήτων. Ας αναλάβουν οι αρμόδιοι να αλλάξουν τη δομή, το πρόγραμμα, το πλάνο, το πνεύμα και εν τέλει το αφήγημα τους για το Πολυτεχνείο".