8 Μαρτίου 2022…
Ήρθε & αυτή τη χρονιά αυτή η μέρα…
Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας… Η μέρα που εμείς οι γυναίκες γιορτάζουμε… Η μέρα μνήμης των αγώνων για τα δικαιώματά μας… Η μέρα που μας θυμίζει πως είμαστε ισότιμα μέλη αυτής της κοινωνίας με τους άντρες…
Εγώ, όμως, δεν νιώθω καθόλου έτσι… & πως θα μπορούσα, άλλωστε, όταν την προηγούμενη χρονιά 18 γυναίκες βρήκαν τραγικό θάνατο από τα χέρια του ίδιου τους του συντρόφου. Γυναίκες της διπλανής πόρτας, μητέρες, κόρες, γιαγιάδες, αδερφές, θείες, συνάδελφοι, σύζυγοι… Γυναίκες που βίωναν κακοποιητική συμπεριφορά & εκφοβισμό από τον άνθρωπο που αγαπούσαν & εμπιστεύονταν. Γυναίκες που βρισκόταν σε φυσική ή οικονομική αδυναμία σε σχέση με αυτόν & δέχονταν όλη αυτή την απάνθρωπη συμπεριφορά. Γυναίκες λίγων δεκαετιών ή & μεγαλύτερες που το μόνο που ήθελαν ήταν να ζήσουν…
Αν αυτές οι γυναίκες μπορούσαν να ζητήσουν βοήθεια; Αν αυτές οι γυναίκες έβρισκαν το θάρρος να μιλήσουν; Ίσως να ήταν εφικτό, αν στην πόλη τους, στο Δήμο τους υπήρχαν οι αντίστοιχοι φορείς που θα μπορούσαν να τις ακούσουν & να τους προσφέρουν την αντίστοιχη βοήθεια. Γιατί αυτό το νόημα έχει η σύσταση τέτοιων επιτροπών σε κάθε Δήμο... την βοήθεια & την στήριξη των ανθρώπων που ζουν, μεγαλώνουν & ψηφίζουν εκεί.
Είναι σημαντική η πραγματική υποστήριξη κάθε ατόμου που δέχεται οποιαδήποτε μορφής βία & καταφέρνει να βρει την ψυχική δύναμη να απευθυνθεί σε τέτοιους φορείς, αφού αυτό ίσως του σώσει τη ζωή. Γι’ αυτό χρειάζεται η δράση τέτοιων επιτροπών & όχι μόνο η δημιουργία τους. Αλλά, δυστυχώς, σε πολλούς Δήμους υπάρχουν μόνο τυπικά τέτοιοι φορείς, χωρίς καμιά ουσιαστική δράση… Το ίδιο, μετά λύπης μου, διαπιστώνω & εδώ…
