Εγώ γεννήθηκα εργάτης. Τρίτο παιδί, πολύτεκνης οικογένειας, πατέρας οικοδόμος, πήγα στην οικοδομή πριν ξεκινήσω να πηγαίνω σχολείο. Στην αρχή για να μένει ήσυχη η μάνα μου με τα άλλα τρία αδέρφια, έκανα πολύ φασαρία μικρός. Σύντομα θα δουλεύω. Στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού, είχα αναλάβει το βίντζι. Τα σίδερα έρχονταν σε κουλούρα,δεν ήταν ίσια ακόμα όλα τα νούμερα. Βαριά δουλειά αλλά τα πήγαινα καλά. Η πρώτη μου πρωτομαγιά το 1980, ηλικία μόλις έντεκα χρονών με ενθουσίασε. Δεν είχα ξαναδεί κόσμο μαζεμένο. Πανό, συνθήματα, τραγούδια. Ήμουν και εγώ εργάτης, ένας από όλους.
Ένιωθα ότι είμαι τιμώμενο πρόσωπο κι εγώ. Δεν θα χάσω καμιά πρωτομαγιά για πολλά χρόνια. Διάβασα για κάθε εργατικό αγώνα που έγινε τα προηγούμενα διακόσια χρόνια. Ξαναδιάβασα και τα ξαναδιάβασα, μέχρι που τα έμαθα απέξω. Το 1983 το συνδικάτο οικοδόμων προσπάθησε να εφαρμόσει το εφταωρο, πενθήμερο. Μικρός ακόμα, αλλά κάποια Σάββατα, παρακαλώντας γιατί δεν με έπαιρναν μαζί,θα με πάρουν με τον όρο εγώ να μένω στο αυτοκίνητο, γιατί γίνονταν μικροσυμπλοκές.Γυρίζαμε τις οικοδομές για να σταματήσουν να δουλεύουν τα Σάββατα.
Κάποια στιγμή θα πέσει στα χέρια μου το βιβλίο"το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας" του Εντσενσμπερκερ. Αυτό ήταν. Ακολούθησε η βιογραφία του Ντουρουτι από τον Αμπελ Παζ, είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω αργότερα και η ζωή και δράση του Σαμπατε.
Όμως δεν είναι καιροί για πρίγκιπες, όπως νόμιζα εγώ. Το 2002-3 θα με βρει στο Ολυμπιακό χωριό. Χιλιάδες οικοδόμοι, καθημερινά ατυχήματα, πολλά θανατηφόρα. Σκληρή η κόντρα με τις εταιρείες. Νίκησαν οι εταιρείες.
Τελευταίες πρωτομαγιες τα πρώτα χρόνια των μνημονίων. Δεν περίμενα κάτι ιδιαίτερο. Έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί ο χρόνος αλλά και η ιδέα ότι η εργατική τάξη θα είναι πρωτοπορία. Ευτυχώς για να λέμε την αλήθεια. Υπάρχει νόημα να πηγαίνεις σήμερα σε τέτοιες συγκεντρώσεις; Πάντα υπάρχει, όχι όμως το έτοιμο αυτό που θα σου δώσουν όλοι να καταναλώσεις. Ψάξε και θα βρεις νόημα, πάντα υπάρχει. Άμα το βρεις, μετά κάθε μέρα πρωτομαγιά θα είναι όλη σου η ζωή.
