Το νοσοκομείο σε εφημερία χθες. Δεκάδες περιστατικά από H1N1, μαζί και κόβιντ, στη συντριπτική πλειοψηφία ηλικιωμένοι. Γιορτινή όμως ατμόσφαιρα με νοσοκόμες να φοράνε κέρατα ταράνδου εξυπηρετώντας τους ασθενείς, ευχόμενες σε όλους χρόνια πολλά, καλή χρονιά. Κάποιοι πλήρωσαν λίγο παραπάνω τα γιορτινά τραπέζια και τις μαζώξεις.
Διαδρομή στο τέλος του έτους προς το μετρό, τελευταία δρομολόγια. Κόσμος που πάει σε συγγενείς, σε φίλους, κάπου να γιορτάσει τον ερχομό του νέου έτους. Όλοι χαρούμενοι, καλοντυμένοι, όπως αρμόζει στην τελευταία που φεύγει και στην καινούρια μέρα που έρχεται.
Το μεγάφωνο φωνάζει. "Ο κόσμος που εισέρχεται στο μετρό, πρέπει να φοράει μάσκα προστασίας, είναι υποχρεωτικό". Ούτε οι μισοί δεν φοράνε μάσκα, όλοι εισέρχονται στους συρμούς χωρίς να ακούει κανείς. Ομιλίες δυνατές, γέλια από παρέες, άλλοι χασμουριούνται, άλλοι βήχουν.
Είναι δικαίωμα σου να είσαι σε έναν ιδιωτικό χώρο με παρέα αναλαμβάνοντας το ρίσκο της μετάδοσης. Όμως δεν είναι δικαίωμα σου να βρίσκεσαι έτσι σε ένα μαζικό χώρο, όπως το μετρό.
Το κράτος έχει αποτύχει, η κοινωνία επίσης. Ο λαός δεν σώζει τον λαό. Ένα συνονθύλευμα από μονάδες που ο καθένας διεκδικεί την ελευθερία της ατομικότητας του απέναντι στο πλήθος. Δεν είναι αυτονομία αυτό, είναι το δικαίωμα του καθένα να καταπιέζει τον διπλανό του. Αναφαίρετο δικαίωμα, θεμέλιος λίθος της "δημοκρατίας". Δεν φτάνουν οι ευχές για καλή χρονιά, θέλει πράξη από όλους, μαζί με πολύ τύχη. Δεν γκρινιάζω μέρα που είναι, όλοι γνωρίζουμε τι γίνεται. Απλές διαπιστώσεις κάνω.
Δεν γνωρίζω τι σημαίνει καλή χρονιά για τον καθένα ώστε να του ευχηθώ ότι ποθεί. Συνήθως το καλό για κάποιους είναι καταστροφή για τους υπόλοιπους.
Καλή τύχη, ναι αυτό θα το πω για όλους. Θα μας χρειαστεί.
