Μια οφειλόμενη ανάρτηση:
Πριν πολλά πολλά χρόνια, εκεί στο 2007, η κόρη μου, η πρώτη, μπήκε στην αυλή ενός νηπιαγωγείου της γειτονιάς μας. Δίπλα της εγώ, να της κρατώ το χέρι, πιο πρωτάκι απ' τα πρωτάκια, ανυποψίαστη για όσα θα ακολουθούσαν. Οι πληροφορίες άρχισαν να πέφτουν βροχή. Ανάμεσά τους και δύο λέξεις: "σύλλογος γονέων". Μα τι ομορφιά σε δύο λέξεις, που κάποιοι απλώς προσπέρασαν.
Σε αυτές τις δύο λέξεις βούτηξα και βαπτίστηκα κι ακόμα κολυμπάω, δεκαέξι χρόνια μετά, ασταμάτητα, αδιάλειπτα, χωρίς ανάσα. Το πιο όμορφο ταξίδι! Με ατελείωτες ώρες εκεί, στα σχολεία, με ξενύχτια, με αγωνίες, με αγώνες, με λύπες και χαρές, πολλές χαρές και, κυρίως, πολλά, πάρα πολλά χαμόγελα παιδικά να σ αγκαλιάζουν ή έξυπνες ατάκες εφήβων να σε κάνουν να αισιοδοξείς για το αύριο! Μικρές στιγμές μεγάλες, που κανένας δεν μπορεί να καταλάβει, αν δεν το χει στ αλήθεια ζήσει! Αν δεν το χει στ αλήθεια ζήσει και αν δεν το χει ζήσει για τους σωστούς λόγους! Γιατί δυστυχώς πάντα υπάρχουν, τελικά, και οι λάθος λόγοι...
Εγώ, για όλους τους σωστούς λόγους, είμαι ακόμα εδώ! Σε αυτό το ταξίδι! Που όπου να ναι ενηλικιώνεται, μα δεν έχει χάσει διόλου από την παιδική του αγνότητα. Από το 2007, με λόγο πάντα παρόντα, πάντα αγάπης μα και πάντα διεκδικητικό για όσα αξίζουν τα παιδιά μας, για όσα αξίζουμε όλοι. Λόγος που παρέμεινε ευθύς κι ειλικρινής και το 2019, όταν δέχθηκα την πρόκληση να ασχοληθώ με τα δημοτικά, μήπως μπορέσω όσα διεκδικώ να τα δω να γίνονται πράξη! Τότε ο λόγος μου, ο ίδιος λόγος, ο λόγος αγάπης, ο λόγος ο διεκδικητικός, ενόχλησε κάποιο σύστημα και κάποιοι προσπάθησαν να σας πείσουν ότι αλλα είναι τα κίνητρα μου, προσπάθησαν κάποιοι να με αντιμετωπίσουν, κολλώντας μου ταμπέλες, "ξεχνώντας" τη συνέπεια των δώδεκα χρονών στα σχολεία που ήδη κουβαλούσα στις πλάτες μου. Είναι αυτοί οι ίδιοι που ποτέ δεν θα καταλάβουν τι σημαίνει συμμετέχω χωρίς να περιμένω αντίδωρο. Είναι αυτοί οι ίδιοι που νομίζουν ότι όλοι ίδιοι είμαστε και είμαστε σαν και αυτούς. Όσο όμως κι αν το προσπαθούν, όλοι ίδιοι δεν είμαστε. Και η Όλγα των σχολείων είναι εδώ!!! Και όχι μόνη της! Μέσα στα σχολεία υπάρχουν χέρια και ψυχές δεμένες, που ξέρουν την αλήθεια, που δεν ακούνε τις σειρήνες, σειρήνες που όλο και πιο πολύ κοπιάζουν, τι άραγε φοβούνται οι σειρήνες;
Ευχαριστώ πολύ που για μια ακόμη φορά μου εμπιστευτήκατε την αγωνία των Σχολείων μας. Μια ψήφος εμπιστοσύνης με τις δικές της απαντήσεις. Πρόεδρος, λοιπόν, για άλλη μια θητεία, όχι για την καρέκλα, όχι για τη φωτογραφία, όχι για τις εντυπώσεις, αλλά για τους αγώνες, τις αγωνίες και τους σωστούς λόγους.
Ευχαριστώ πολύ όσους το νιώθουν και με φωνάζουν με το όνομά μου: Όλγα μας! Η πίστη και η εμπιστοσύνη σας, μου δίνουν δύναμη κι αέρα!
Ευχαριστώ ακόμα περισσότερο όσους μαζί ανεβαίνουμε αυτούς τους δρόμους. Ξέρετε εσείς!
Ευχαριστώ!
